Rozdział 4. { Lotos, Romeo z biura i nowe rodzaje poduszek }

WYBACZCIE, ALE MUSZĘ SIĘ PRZERZUCIĆ Z TRZECIEJ NA PIERWSZĄ OSOBĘ, BO MI TAK ŁATWIEJ I MOGĘ NAPISAĆ WIĘCEJ, YOLO :D

Mijały kolejne dni, kiedy nie pojawiałem w Londynie. Miałem za dużo papierkowej roboty w Urzędzie. Litery zaczęły mi się już pojawiać w sennych koszmarach. Zrobiłbym naprawdę wiele, żeby uciec z tego szarego biura. W wolnych chwilach patrzyłem w lustro, ale nie mogłem zejść na ziemię choć na chwilę.
Od trzech dni czułem się zupełnie... pusty. Jakby coś, co pozwalało mi swobodnie oddychać zostało nagle zabrane.
Westchnąłem cicho i przejechałem palcem po szklanym policzku Diany. Oparłem głowę na dłoni i wpatrywałem się w jej oczy, się lekko uśmiechając.
Bardzo się stęskniłem przez te kilka dni. Chciałem być obok, kiedy uczy się do jakichś egzaminów, pisze w pamiętniku, próbuje rozplątać włosy, czy głośno śpiewa nieświadoma tego, że wszystko słyszę, być częścią jej życia.

~

Niall od kilku dni się nie pojawiał, co szczerze mówiąc mnie zdziwiło. Codziennie czekał na mnie na tej ławce, na której spotkaliśmy się pierwszy raz. W środę nawet tam usiadłam i czekałam, ale się nie pojawił.
Dom wydawał się smutny. Nie było w nim niczego żywego, nawet akwarium stało niezamieszkane. Nigdy nie chciałam być sama, myślę po prostu, że to ludzie mnie nie lubili. Byłam raczej specyficzną osobą, nieśmiałą i zamkniętą w sobie. Pragnęłam jedynie kogoś, kto mógłby ze mną posiedzieć i nawet nic nie mówić; Może dlatego trochę tęskniłam za wesołym, wytatuowanym chłopakiem. Mimo, że byliśmy całkiem różnymi osobistościami, czułam z nim jakieś dziwne powiązanie- jakbyśmy trzymali się jednej nici, idąc przez ciemność.
Też miałam tatuaż. W dole pleców, był mały i jako, że rzadko chodziłam na basen, prawie nikt go nigdy nie widział. Ale był tam, i ja o nim pamiętałam- mały kwiat lotosu, na znak duchowego połączenia z moimi rodzicami. Zawsze kiedy na niego patrzyłam robiło mi się lżej, spokojniej. Miałam wrażenie, że na mnie patrzą, pilnują, żeby nic złego mi się nie stało - tym razem było jednak inaczej. Zobaczyłam go w lustrze i poczułam łzy spływające po policzkach. Wspomnienia zabijają.

~

Wypadłem z biura jak oparzony, po drodze natykając się niestety na jednego z Archaniołów. Spojrzał na mnie pogardliwie i ruszył dalej, robiąc mi przejście.
-Biali...- mruknął pod nosem tak, żeby Niall usłyszał.
-Srał cię pies!- odkrzyknąłem za nim i pobiegłem dalej. Czasami się poważnie zastanawiałem, dlaczego właściwie urodziłem się w Niebie.
Przeszedłem przez bramę i skoczyłem w przepaść, wiedząc, że najbliższe dziesięć minut spędzę na spadaniu. Nie należało to może do moich ulubionych zajęć, jednak miało w sobie coś ekscytującego.
Lecący anioł dla ludzi wyglądał jak spadająca gwiazda. Na pewnym etapie robiliśmy się niewidzialni, chcąc uniknąć paniki typu: "O nie! Ta gwiazda zaraz spadnie na mój dom!", więc i teraz stałem się niewidoczny dla ludzkiego oka. Niedługo potem lądowałem w jednej z odludnych uliczek.
Droga do mieszkania Diany nie należała do najkrótszych, pokonałem ją jednak stosunkowo szybko. Był już wieczór i niebo mieniło się wesoło, gdy dotarłem pod jej okno.
Wyciągnąłem telefon i wystukałem na klawiaturze krótkiego sms-a, po czym wsunąłem komórkę z powrotem do kieszeni.

Nie minęło kilka chwil, a ujrzałem Dianę odgarniającą włosy z twarzy. Podeszła bliżej do barierki i przetarła oczy wierzchem dłoni.

~

Albo miałam omamy wzrokowe, albo Niall właśnie stał pod moim oknem. Zmarszczyłam brwi i uporczywie starałam się przywrócić do umysłu moment, w którym podałam mu swój adres. Byłam dość ostrożna jeśli chodzi o kontakty z nowymi znajomymi.
-Co ty tu robisz?- zapytałam opierając się o barierkę.
-Przyszedłem.- odparł szczerząc się głupio.
-To zauważyłam.- uśmiechnęłam się mimowolnie.- Skąd masz mój adres, Romeo?
-Sama mi go podałaś, Julio.- wzruszył ramionami.- Rozumiem, że stanie pod twoim oknem jest niezwykle romantyczne, ale trochę tu chłodno na dole...
-P R Z E P R A S Z A M!- zakryła usta ręką.- Już cię wpuszczam!

~

Wieczór przebiegał raczej spokojnie, dopóki Dianie nie przypomniało się, dlaczego wcześniej była smutna. Ostatecznie skończyła płacząc w moją koszulkę, a ja głaskałem lekko jej plecy.
-Tak bardzo za nimi tęsknię...- szeptała zaciskając palce gdzieś na tyle górnej części mojej koszulki.
-Wiem, wiem. Ciiiii... Spokojnie. Rozumiem, co czujesz.- powiedziałem cicho i oparłem brodę na czubku jej głowy.- Nie płacz, proszę cię.
Siedzieliśmy tak jeszcze przez dłuższy czas, aż oddech Diany się trochę uspokoił.
-Już dobrze?- zapytałem, ale nie dostałem odpowiedzi. Odsunąłem lekko od siebie dziewczynę i zobaczyłem, że śpi.-Diana.- potrząsnąłem nią lekko, na co uchyliła powieki.
-Hmmm?
-Zasnęłaś.- uśmiechnąłem się delikatnie.
-Przepraszam...- mruknęła i padła na łóżko.- Która godzina?
-Przed dwunastą. Zamkniesz na mną drzwi i będziesz mogła spać dalej, okej?
-Tak, okej...
-Przyjdę do ciebie jutro.- obiecałem i poszedłem w stronę drzwi frontowych.- Dobranoc.
-Dobranoc.

~*~

Sorry za opóźnienie! Ale ja wiem, jestem okropna jeśli chodzi o dodawanie rozdziałów w terminie. 

O S T R Z E G A Ł A M

TAK. DOBRANOC <3